Belevenissen tijdens de Driehoek Noordzee 2005

van onze correspondent op de Noordzee :

Frank Seignette
a/b Stella
Driehoek Noordzee 2005

Deel 1

De start van de Driehoek Noordzee 2005 komt met rasse schreden naderbij en de eerste mijlen staan reeds op de log. Bert Joosse en Arie Petrus zijn maandag 13 juni richting Den Helder vertrokken om door de Nederlandse Vereniging van Kustzeilers te worden gecontroleerd op de aanwezigheid van alle benodigde middelen. Ook zal onderweg de onlangs geinstalleerde windvaan stuurautomaat nog verder worden getest, want 3 weken sturen met de hand is een pietsje overdreven.

Zondag, 12 juni, zijn ritueel de bergruimten van de Stella gevuld met de broodnodige rantsoenen, drank (natuurlijk, want we blijven zeilers), kleding en persoonlijke bezittingen. Jazeker, incluis mijn eerder in het clubblad gezochte sextant. Overigens is dit geen middel om mijn midlife-crisis hormonen te baas te blijven maar om als goed zeeman ook de positie te kunnen bepalen als alle gadgets uitvallen. Het is maar dat u het weet. Maar even terug naar dit mooie stuk techniek. Een goede fee bracht een 83 jaar oude Plath mee met de opdracht er goed voor te zorgen. Aan deze opdracht zal zeer zeker worden voldaan, ik bloos nog en ja……goede feeen bestaan.

Voor mij begon het allemaal vorig jaar toen ik voor Bert de presentatie Driehoek Noordzee 2003 in elkaar mocht zetten. Al doende kwamen de verhalen los en met de bijbehorende foto’s begon een dergelijke tocht vorm te krijgen en ietwat te kriebelen. Tijdens een van de avonden van monteren bracht ik e.e.a. tussen neus en lippen te bedde en zei dat het mij best wel een mooie tocht leek. “ Moet je misschien maar eens doen”, zei Bert. En toen hij eind vorig jaar vroeg of ik nog zin had om mee te gaan, er was een plaatsje open gevallen, kwam voor mij het moment: “hoe vertel ik het mijn ega?”.

Nu hebben mijn ega en Bert een gemeenschappelijke deler: beestjes. Niet zomaar een kanarie of een goudvis…..nee veel beestjes. Ooit is onze eerste kat inzet geweest voor mijn huidige zeilstatus….maar misschien daarover later meer. U begrijpt: dergelijk gelijkgestemden waren het er gauw over eens. Ik moest maar meegaan.

Dat is overigens sneller gezegd dan gedaan. In de vroege wintermaanden begonnen de voorbereidingen en ondergetekende werd als schatkist bewaarder aangesteld. Nu heb ik nooit problemen gehad met geld uitgeven dus dat was gauw geregeld. Bert werd baas fourage/scheepsonderhoud, Arie voor de lijnen op de kaart te zetten en Jan mocht vast gaan voorkoken. Het eten dan…Zelfs een sponsor hebben we. Een van Bert’s leveranciers, Eukanuba, heeft ons in het nieuw gestoken en voorzien van shirts, fleece jacks en jassen met daarop de logo’s en route. U ziet, er kan weinig meer mis gaan.

Tot aan de dag van vandaag zijn we regelematig bij elkaar gekomen, hebben we laptops gecalibreerd en voorzien van de nodige en laatste snuffen, zijn er inkopen gedaan, zijn dagmenu’s samengesteld, de rollen verdeeld, de teams samengesteld, de koersen uitgezet, gebeden om mooi weer, de lokale watersportleveranciers voorzien van de jaarlijkse omzet en ga zo maar door. Ik zit nu nog te wachten op mijn lift naar Den Helder, maar moet nog wachten tot donderdag. Vrijdag varen we rond een uur of een af. Volgens Piet Paulusma krijgen we wzw 3-4 en 26 graden….onze gebeden lijken verhoord…..we zullen het zien.

Zodra we op de Shetland eilanden zijn hopen we dat de techniek ons niet in de steek laat en melden we ons weer. Veel plezier met de komende evenementen en jullie vakanties.

Deel 2

16 juni...rond een uur of zeven staat J.P. samen met zijn Els voor de deur op mij op te halen.
Tijd om, na maanden van voorbereiding te gaan. Ach, en je weet hoe het gaat met een dergelijke trip.....zoenen, zoenen, weer zoenen....
dag zwaaien, nog meer dag zwaaien, wegrijden en nog meer dag zwaaien, bij de laatste bocht nog meer dahaaag zwaaien,
drie straten verder rinkelt je telefoon: 'Pap...je bent wat vergeten !!'
Eikel....dus weer terug, het vergetene ophalen en het rituaal begint weer van voren aan.

Uiteindelijk toch onderweg naar Den Helder alwaar de andere helft van de bemanning incluis de
afgevaardigde van de sponsor Eukanuba ons verwelkomt. Ik ben toch op een andere manier
tegen diervoeders aan gaan kijken. Los dat deze heer een amabel persoon bleek, is zijn kennis over
wat een doorsnee zeiler lekker vindt uitstekend op peil.
Deze fles zeemanstroost was dezelfde avond dan ook volledig verdwenen. Hulde aan de bemanning.
De volgende ochtend was de schade dezer toch een ietwat van de gezichten af te lezen, en zo hoort
het per slot van rekening ook. Verder het gebruikelijke ritueel van eten, tanden poetsen, douchen enz. enz..
Het tijdstip van losgooien nadert en na een goede vaart gewenst te zijn door mijn broer, de snaak kwam toch nog even
gedag zeggen, was het trossen los en onder luid getoeter van de overige schippers en driehoek-comité-leden en andere
belangstellende voeren we het gat uit. Eindelijk kunnen de emoties van de afgelopen maanden de vrije loop....we zijn onderweg.

Na wat gezig-zag om door het Molengat te komen kon de nieuwe windvaan worden gesteld en de bemanning gaan genieten.
Helaas was dit van korte duur want rond een uur of half tien schoten we een mistbank binnen die de ons
komende tijd gezelschap zou gaan houden. Als het dan ook nog donker is en je de scheidingsstelses moet kruisen dank
je god/allah/boedah/oid op je bloten knieen dat je een radar aan boord hebt. De komende 24 uur
zullen in het teken staan van wachtlopen, slapen en eten. Overigens de eer aan onze schipper...man wat kan die
koken. Vanavond was dat een rijstschotel met kip. Helemaal top.

Nu vraagt u zich natuurlijk af wat zo'n tocht nu, met name, lichamelijk met je doet?
Welnu, mijn maag is in de loop der jaren bij de WSV en haar tochten redelijk gehard maar door eerder genoemde en opgelopen
emoties, toch een ietwat weekjes geworden, de slapjanus, en bij de 2e wacht mocht ik de nieuwe haringstand kennis laten
maken met de wonderbaarlijke kookkunsten van Bert.....nee nee het had niets met de kwaliteit te maken. In tegendeel.
Zo dat is eruit....letterlijk en figuurlijk. Op dit moment (18-6 / 08:42) maken mijn maag en de vissen
het weer redelijk. ZOvermaar weer even...morgen ga ik weer verder tikken. Even een blik op de radar: nopes, geen verkeer binnen 6 mijl,
de motor spint nog steeds, Bert en Arie slapen, Jan zit buiten in de mist en ik...ik ga maar eens wat eten.
'k heb trek.

Goedemorgen,
Tijd voor het weekend. Lijf en leden maken het uitstekend, dank u. Het 4 uur op en 4 uur af geven je tijdsgevoel een danig
knauw. In de positieve zin van het woord. Je raakt iedere vorm van tijd en plaats kwijt. Overigens niet voor de uurlijkse
plottijden want die gaan gewoon door. Wel geeft het een weldadige rust en tijdens de vrije uurtjes vallen de ogen met grote
regelmaat dicht.
De mist is hardnekkiger dan we hoopten en zal nog een deel van de zaterdag aanhouden. Slechter gesteld is het met de wind.
Tussen 00:00 en 24:00 is de wind niet boven 2 Bft gekomen. De weersvoorspellingen zijn gunstig (gale or storm
is not expected)...mazzel. En zo lopen we ongemerkt de zondag binnen.
Om 02:00 uur gaat eindelijk de motor uit en kunnen we onder vol tuig verder varen. Voor dat we het vergeten het is: Vaderdag.
Enkelen van ons mogen de cadeautjes openmaken en binnen een mum van tijd ruikt de boot heerlijk naar deo's en aftershaven.
Iets wat overigens hard nodig is....
Om 12:00 uur proosten we, tezamen met een stukje kaas, op Vaderdag en mijmeren hardop hoe Vaderdag er volgend jaar uit zal zien.
Als je dan van achter de gordijnen naar buiten staat te mijmeren en dan in de verte hoort: 'Is er iets...schat';
'nog een vaderdag-kokusmakroon...schat?'; HOOR JE ME!!!...schat?
Zucht...wat een vooruitzicht terwijl ik altijd uitkeek naar vaderdag. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Maar de neut en het stkje kaas smaken uitstekend.
Voor de rest van de zondag kachelen we met een ruime 6 knopen voor het lapje richting Shetland.
Zonnetje op de bol, muziekje in de oren, precies zoals we het hadden bedacht. Rond een uur of 6 Bert's Chili Con Carne Con Pan
(Mark my words...daar komt ellende van...lettende op de peristaltische bewegingen van de endeldarm).
'sAvonds hebben we mogen genieten van een toch bijzonder fenomeen en werden we opgevangen door een groep dolfijnen die wedstrijdjes
aangingen wie er nu harder kan.
Wordt je toch wel even stil van, al was het alleen maar op e.e.a. op de foto te krijgen.
Om 20:00 de oogjes dicht want de wacht begint om 00:00 uur, maar rond 23:00 worden J.P. en ik door Bert gesommeerd om in vol
oornaat aan aan dek te verschijnen want we krijgen hommelles.
Zenuwen en adrenaline vechten om de eerste plaats, de pakken en vesten worden worden aangeschoten en we speren naar buiten.
Buiten onweert en plenst het dat het een lieve lust is, maar gelukkig blijken we aan de goede kant van de buien te zitten en
kunnen we, ondanks de regen, genieten van het lichtende schouwspel boven de blijkbaar eindeloze zee.
Om 04:00 uur weer de wisseling van de wacht en de volgende ploeg wordt wakker met een rustig deinende zee, een snelheid van 4-5
knopen en wederom potdicht van de mist.
Op de radar zien we een Vliegende Hollander geruisloos voorlangs schuiven en het blijft het wederom mysterieus stil.
Buiten het gesnurk van Bert dan wel te verstaan. Een mistbel/hoorn is dan absoluut overbodige luxe. Dit reikt tot ver buiten
de territoriale wateren.
Het is nu 09:37 maandagochtend, de zon breekt door en ik ga, na een laatste blik op de navigatie weer naar buiten.
Jan roept net dat we de mist uit zijn. Ik ga weer genieten. Oh ja...nog 120 mijl naar Lerwick. We schieten op.

Zo hebben we de dag rustig doorgebracht met het nodige lees en leerwerk, want een mens moet bijblijven...toch. De lectuur aan boord van de
Stella laat ook dan niets aan de fantasie over.

Maandag 20 juni verloopt rustig, waarbij we helaas vaak de motor moeten bijzetten aangezien de wind het een beetje laat afweten.
Dit kwam wel goed uit want door 'achterstallig onderhoud' (ik moest het toch aan iets de schuld geven) raakte het toilet (door Bert's !! Chili)
in ongebruik en verstopt door een lullig stukje toilet papier. Even een stukje rekenkunde en mechanica. Als ik dit stukje papier vergelijk tot
hetgeen Bert's Chili produceerde, dit deel door de het aantal dagen van opsparen, en verhoog met de doorspoelkracht, begrijp ik
de obstinatie/obstipatie niet.
Resumerend bleek een onduidelijke briefing de ware oorzaak en was dit het gevolg van een van de drie O's dus treft mij in beginsel
geen schuld. Wat Bert ook in een toekomstige presentatie of achterklap zal verkondigen.

Afijn met vereende krachten werd het papier geklaard (de rest was goddank al naar buiten (sorry biotoop)), werd
gelijk het 'achterstallig onderhoud' verholpen en konden we aan het bier.
En na de erwtensoep ging de hondenwacht alvast naar bed en maakten we ons op voor de midzomer nacht.

Wederom een goede morgen,
De midzomernacht was prachtig en begeleidde ons door de nacht met aan weerszijde van de rumbline (volgens J.P. 'Rum-Line' op zon en feestdagen
de broodnodige olieplatformen. Ook dit is een wonder van techniek, rekenkunde en mechanica, en niet alleen het bouwen, maar de hele wereld die
eromheen zit.
Het zee-tje was rustig en langzamerhand begint de wind wat in te kakken en de ochtendploeg heeft het spinaker maar gezet. Een
goede keuze want met een gangetje van ruim 7 knopen kachelen we later over de Noordzee voor de laatste 40 mijl naar Lerwick. Bert is momenteel
de eieren aan het voorbereiden en ik ga m'n laatste plotje zetten van mijn wacht. Straks weer verder.

Aan bakboord zien we de kust van Shetland opdoemen en met een vrolijk....'land in zicht' beseffen we dat we het geklaard hebben.
We krijgen links uit de flank de oceaan deining en met 8.8 !! op het log scheuren we achter de spinaker aan.
Dit valt onder de catagorie vreeeeeselijk kikken, tot aan het moment dat we de spinaker maar moeten opruimen en de nieuwe G2 van Bert erop
zetten. Prachtig zeil overigens.
Jan en ik hebben de wacht en sjorren het zooitje aan tot wedstrijdtrim om vol gas Shetland binnen te lopen. Nog veel meer kikken !!
Uiteindelijk om 18:30 zetten we weer voet op vaste wal en ploppen we de whiskey fles open op de eerste trip, met de hartelijke dank aan de
navigatiekunst van Arie. Alhoewel we stiekem gehoopt hadden om op de Carabian uit te komen.

Ook al probeer ik mijn gevoelens aan het electronisch papier toe te vertrouwen maar dit moet (zonder gebiedende wijs overigens)
je meemaken.

Zo dit was het tweede gedeelte. Vrijdag varen we af naar Farsund en zal ik trachten ook dit stuk weer onder woorden te brengen.

Oh ja, hoorde net dat jullie zuchten onder embarmelijke temperaturen, Roland Nieuwenhuis de Eenzame Noord heeft gewonnen en mijn eindredacteur
met 39 graden koorst op bed ligt. Je ziet, het leven gaat door.
Veel plezier met het familie-weekend en tot gauw.

Frank Seignette
a/b Stella
Driehoek Noordzee vanuit Lerwick, Shetland.

Deel 3

We schrijven 24 juni en op dit moment zijn we 23 mijl van Lerwick, onderweg naar Farsund, Noorwegen. Dit zal lijf en leden weer de kans geven om te herstellen van al het lekkers dat het bezoek aan Lerwick ons te bieden had......
Sorry, ik was even weg, maar was wederom een van Berts meesterwokkunsten aan het nuttigen.
Terug naar Lerwick: daar zijn we de dag na aankomst door de directeur van en op het North Atlantic Fisheries College ontvangen.
Met befaamd Britsh ritueel werden de wederzijdse kadoos en vriendelijkheden uitgewisseld tussen de NVVK en de lokale overheden en de Commodore van de Lerwick Boat Club. Na de uitwisseling en het stilstaan bij de eeuwenlange handelsbetrekkingen tussen de Hollanders en Shetlanders, veel van onze haringvangst kwam uit deze gebieden, werden we gefêteerd op een pracht van een sea-food-buffet en onder de lokale klanken van de Swingin' Fiddles werden de sterke verhalen en vroegere betrekkingen weer op- en aangehaald. Na de overhandiging aan iedere schipper van een fles locale gin werden we
als makke schapen weer de bus in gejaagd. Even over die schapen, vandaag 25-6, bleek dat onze schipper Beehheehrt zijn laarsen op het eiland heeft laten staan, alsdus haar moeder. Of dit de eerder genoemde betrekkingen ten goede komt, we zullen het zien. Overigens is er wel met de vader een overeenkomst afgesloten over droogvoer. Komt allemaal goed, zaken zijn nu eenmaal zaken.

Goed, terug op de haven en in ganzenpas naar het clubhuis alwaar de BBQ lustig snorde, de Guinness als altijd traag uit de pomp loopt en je in gesprek raakt met de meest kleurrijke types. Nadat 2 van onze opvarenden het rond een uurtje of een wel gezien hadden zijn de overige twee de binnenstad onveilig gaan maken alwaar ze in contact kwamen met de lokale bands. Moet ik ‘t toch eens met de Waterpokkendirigent over hebben om hier de boel op te fleuren. Hebben we meteen een mooi excuus. Overigens begon wel afgelopen vrijdag het lokale Blues festival. De mens gaat ook hier met de tijd mee.

Zo, weer terug naar de boot. Wat zullen we zeggen, er is weinig wind en die er is wappert alle kanten op. De barometer loopt weer over de 1030, dus misschien op korte termijn betere tijden. Het is volgens het log nog 157 Nm en 30h25m. We trekken de fles maar weer eens open en proberen zo tussen
twee booreilanden in te gaan...of is het er een ?!...wat kan het schelen...we hebben leut.
Straks weer smikkelen en smullen (geen idee wat Bert aan de handelsbetrekkingen heeft overgehouden) wachtje lopen, knorren...is het zo weer zaterdag.

Goede morgen, het is zaterdagochtend en het begint te vlotten, het zee-tje is rustig en we kabbelen de rest van de dag verder. De dag wordt doorgebracht met sturen, plotten eten en slapen. De zee en het uitzicht is werderom fenomenaal en al mijmerend lopen we de nacht in, en de Stella, zij kabbelt voort.
Oh ja...ik ben aan het zonnetje schieten geweest. Volgens de uitkomst der rekenkunde lagen we bij Amsterdam, een uurtje later in Zuid Frankrijk.
We houden u op de hoogte... misschien met een kaartje uit Barbados, wie weet. Tot morgen.

Wederom goede morgen,
De wind heeft besloten om eens wat aardiger te zijn en we rossen over het water, de gehele dag schieten we uit naar over de 8 knopen op het log.
Alleen de 'beide oren' open, zonnetje op je bol en genieten...koelere...wat genieten we. Als Bert en ik de nacht in gaan is de wind terug gelopen en met 6 knopen lopen we op Noorwegen aan. We zijn beide met onze eigen gedachten en na enige tijd kwam ik erachter dat ik de Stella met mijn
ogen dicht kan sturen, letterlijk dan. Maar wel op koers blijven.

Na de wisseling kachelen de twee andere mannenbroeders de boot met een rotvaart de verkeerde kant op, stroming noemden ze dat...ja m'n oor, en na de uurtjes slaap hebben we de boot het gat maar ingestoken, overigens na een loefwedstrijdje met een lokale sleper.

En dan gebeurt het, je komt in het paradijs, na wat laveren tussen de kiezeltjes door, ontwaakt Farsund voor je ogen. Prachtig, prachtig.
Op de overige, reeds aangekomen, boten is het diepe rust, dus is voorzichtigheid geboden. Na elkaar gefeliciteerd te hebben met het afmeren ging maandagochtend om 06:30 de kurk van de fles. Tezamen met de warme broodjes van Bert zijn we zo onze slaapzak in gezopen. T'ruste.

Na bekomen te zijn van het ietwat ongebruikelijke ontbijt gaan we de omgeving maar eens verkennen. Was Lerwick zo uit Charles Dickens ontsnapt, zo staat Farsund voor alles wat Noors is. Natuur, relatieve eenvoud, schoonheid en vriendelijkheid. De foto's op de presentatie (later!) spreken voor zich.
Ik denk dat ik de verhuiswagen maar ga bellen.
'sAvonds is er een buffet georganiseerd op het stadhuis alwaar wij werden ontvangen door mevrouw de burgemeester. Het 'gelijkheidsbeginsel' heeft in Noorwegen vaste voet aan de grond. 50% van alle bestuursfuncties worden hier door vrouwen vervuld. Hulde. Zij was ook meester in het geven
van complimenten, want hoe leg je uit dat je geen zak van het Nederlands begrijpt en dat je vriendelijk moet glimlachen als een van die dronken Hollanders weer eens leuk denkt te zijn? Dan zeg je dat je met veel plezier geniet van de vrolijke klanken en de uitstraling van onze taal.
Geef mij ook zo'n burgemeester. Klein minpuntje was dat we geen drank geserveerd kregen want dat was niet toegestaan.
Nu was deze burgerdame niet voor een gat te vangen en werd een list verzonnen zodat de zelfmeegebrachte drank genuttigd kon worden. Ze kon ook niet anders, want zelf werd haar drankvoorraad op de juiste hoogte aangevuld. Verder heerlijk gegeten en voortgefeest aan boord van een de overige deeelnemers. Nadat een ieder weer veilig aan boord was geloodst, roetsjen we zo de nieuwe dag in.

Deze dag brengt als eerste slecht nieuws, de 3-hoek leider is overgebracht naar het ziekenhuis, aangezien hij door iets is geveld waarvoor de meegereisde en lokale artsen geen verklaring hadden. En dit aan de vooravond van hun 5-jaar durende wereldreis. Zijn ega op hun jacht achterlatend. Jammer.

Nu hadden we het plan om de komende dagen het gebied om Farsund heen te gaan verkennen, door zwierig tussen de talloze eilanden te zwalken edoch het allernieuwste snufje op meteorologisch gebied aan boord van de 'Stella', strooide het bekende roet in het eten. Aangezien we vanwege bovenstaande
planning pas zondag richting Nederland zouden vertrekken, geven de weermeesters aan dat het zal gaan stormen. Windjes van 8-9 met uitschieters naar 10 geven ons niet het Zwitserlevengevoel en met een democratische meerderheid wordt besloten om woensdag al te gaan vertrekken. Jaap Wiggers gebeld om Schiphol Meteo e.e.a. te laten verifieren, maar ook zij konden er niets anders van maken. Jammer...maar de veiligheid gaat nog steeds boven alles. Gedurende de dag worden de levensmiddelen ingeslagen, de boot volgetankt, de laatste souveniertjes gekocht en de laatste foto's geschoten.
Om de tijd te doden ga ik maar eens aan het schiemanswerk, want ook hier is 'achterstallig onderhoud' keukenmeester. Na gefêteerd te zijn op een smakelijke Noorse cotelette, in 't zeiltenue, losgooien en het gat uit. Dag Farsund...ik heb enorm genoten en kom zeker terug.

De laatste laveerkunsten langs de welbekende kiezeltjes en de open zee op. En onder de bezielende stuurmanskunst van onze windvaan 'Dikke Bertha' snorren we de nacht in. Het moet helaas zo zijn.

Het is nu vrijdag 12:00 uur als ik dit zit te tikken en hebben we 198 nM onder de kiel doorlopen. Overigens het 'zonnetje schieten' gaat een stuk beter. Onder zware zeedeining is de afwijking nog 16 nM. Volgens de boekjes niet slecht. Ik heb om 11:00 uur de laatste geschoten en straks de tweede en dan eens kijken wat het resultaat is.

Zoals het er nu naar uitziet zullen we ergens rond de zaterdagavond of zondagochtend Den Helder aanlopen voor de laatste stempels.

Het is zaterdagochtend 2 juni, we liggen in de shippinglane bij de Terschellingerbank en met een ruime 4 knopen zien we de koopvaardij aan ons voorbij schuiven. Sommigen onder ons werken, sommigen lopen wacht en sommigen hebben de nacht doorlopen en liggen nu te snurken.
Het leven is rustig. Volgens de gissing zullen we rond een uur of 6 vanavond Den Helder aandoen en kunnen we eindelijk douchen.

Ik ga een kopje thee zetten en een broodje smeren, daarna het tweede gedeelte van de shippinglane in de gaten houden.

Anders dan voorspeld lopen we rond een uur of negen langs de ton die we op de heenreis als eerste buitengaats hebben gerond. Officieel is de Driehoek voltooid. Volgens goed gebruik slaan we de een na laatste fles stuk en wordt ik, als benjamin en lichtmatroos, bevorderd.
En zo lopen we de KMJC binnen, slaan elkaar ferm op de schouders en gaan aan de saté in het clubhuis.

Ook al liggen er nog een paar dagen eiland-hoppen in het vooruitzicht, de Driehoek Noordzee zit er op. Met zoveel vragen toen ik aan deze reis begon, met zoveel antwoorden kom ik terug. Al het eerder geschrevene kan een indruk geven van wat we hebben meegemaakt, ik kan het u helaas maar beperkt vertellen. Mocht u ooit de mogelijkheid hebben om dit te doen, neem dan met twee handen de gelegenheid te baat.
Ik heb meer dan genoten, geleerd, gezeild en gelachen.

Op zaterdag de 9e zullen we in Almere terug zijn, daar na zal ik nog een manmoedige poging wagen om het laatste op papier te zetten.

Tot zover.

Frank Seignette

Deel 4 (slot)

We zijn weer thuis, nadat we vanuit Den Helder nog even Texel hadden aangedaan en via Makkum en Enhuizen naar Almere.
Het was gezellig en dit laatste stukje moest de landing klaar maken voor onze aankomst in Almere.
Helaas kreeg dit staartje nog een staartje in de vorm van een vervelend incident.
Arie besloot in Makkum om persoonlijke redenen van boord te stappen en zijn 60e verjaardag, in plaats van in Enkhuizen en bij de aankomst
in Almere, prive thuis te vieren. Helaas, het was zijn keuze en wij konden er niets meer aan veranderen. Heel jammer, maar het zij zo.

Dus in plaats van deze verjaardag met elkaar te vieren hebben we onze meiden uitgenodigd om op vrijdag naar Enkhuizen te komen
en alvast een voorproefje te hebben op onze thuiskomst. Eindelijk kon ik mijn ega weer in mijn armen houden en haar bedanken voor dit
grandioze kado.

Na een heerlijk diner gingen de meiden weer op huis aan en was het aan ons om geen sporen meer achter te laten van eerder meegebrachte
alcoholische versnaperingen, ze mochten eens denken...

Zaterdag in de loop van de middag op huis aan. In eerste instantie op de spi maar na enige tijd kakte de boel in en raakten wij achterop
schema. Dan die dikke tor maar weer aan en op de AutoBert naar huis. Dan valt het weer op hoeveel verkeer er op het Markermeer zit en moet
je gaan opletten. Het laatste stukje komt in zicht en zagen wij de Vivace achteloos op het Gooimeer drijven; toch meer even dag zeggen.
Toen zette de achtergrond zich in beweging en kwam een complete Armada onze kant op. Met luid getoeter schoot de ene na de andere boot ons
voorbij. Op de 6Pack zat mijn ega met mijn oudste zoon, An van Bert en Els van Jan. Op de Balans mijn moeder met mijn oudste broer en vrouw.
En verder veel boten. Ik kan en ga ze niet allemaal opnoemen want ik zal er zeker een vergeten en dat is het laatste wat ik wil.

Ooit die reclame van Fishermen's Friend gezien...dat zijn snoepjes voor watjes. De beroemde brokken schoten door alle hoeken van mijn keel en
het zicht werd wazig. Dit was meer dan geweldig, om zo door je vrienden te worden binnengehaald. Je echte vrienden !!!
Op de steiger aangekomen was er nog maar een schep opgedaan. Slingers, champagne, bier, muziek en alles wat een mens kan wensen.

Ik had en heb nog steeds het besef niet dat deze Driehoek Noorzee toch wel iets 'anders' was maar blijkbaar zien anderen dat wel.
Het zal nog wel even moeten inzinken, want je begint aan iets wat je van plaatjes hebt gezien en deze plaatjes zitten nu voor altijd
in mijn (!) geheugen gegrift.

Tuurlijk hebben we momenten gehad waar we alle vier niet precies parallel liepen, maar dat mocht.
Je zit met vier kerels, want dat zijn we nu, op een paar vierkante meter en dat kan best wel eens wrijven.

Ik wil daarom Bert, Jan en Arie enorm bedanken voor deze reis. De thuisblijvers voor de ondersteuning en de meer dan geweldige thuiskomst
en natuurlijk mijn thuisfront, klasse jongens...dank jullie wel!

Wat mij betreft over 2 jaar weer.

Signing off.

Frank Seignette (zeebezeiler)

Een persoonlijke noot van de schipper.

Als u dit leest zit de Driehoek Noordzee 2005 er weer op. En dat geen tocht hetzelfde is bleek ook nu weer. Waar we de vorige tocht
in 2003 veel wind hadden, was het nu een stuk rustiger. In ieder geval qua wind.
Mede door de mindere wind werd er ook meer improvisatie van de mannen gevraagd op 3 m2 en op een paar kleine momentjes na ging het
voortreffelijk. Daarom mijn dank aan Arie die voor een ieder klaar stond, ook voor de andere boten van de Driehoek, en Jan die was als
altijd de rust zelve of er moet wat drank in de mens zijn, maar dat moet u hem zelf maar eens vragen. En dan de Benjamin van de 'Stella'.
Frank is zijn naam. Ik kan een boek over hem schrijven, maar dan een zonder eind. Frank, ik ben blij dat je zo genoten hebt.
Een speciale noot voor je muziek, die is zeker opwindend emotioneel. Nogmaal bedankt.

Bert Joosse
Schipper van de Stella.